de tempo al tempo, jen aperu tradukprovoj de poeziaĵoj
|
poemo de Vicent Andrés i Estellés *1924-1993* (https://ca.wikipedia.org/wiki/Vicent_Andrés_i_Estellés) |
||
|
Assumirąs la veu d'un poble Assumirąs la veu d'un poble, i serą la veu del teu poble, i serąs, per a sempre, poble, i patirąs, i esperarąs, i anirąs sempre entre la pols, et seguirą una polseguera. I tindrąs fam i tindrąs set, no podrąs escriure els poemes i callarąs tota la nit mentre dormen les teues gents, i tu sols estarąs despert, i tu estarąs despert per tots. No t'han parit per a dormir: et pariren per a vetllar en la llarga nit del teu poble. Tu serąs la paraula viva, la paraula viva i amarga. Ja no existiran les paraules, sinó l'home assumint la pena del seu poble, i és un silenci. Deixarąs de comptar les sķl.labes, de fer-te el nus de la corbata: serąs un poble, caminant entre una amarga polseguera, vida amunt i nacions amunt, una enaltida condició. No tot serą, perņ, silenci. Car dirąs la paraula justa, la dirąs en el moment just. No dirąs la teua paraula amb voluntat d'antologia, car la dirąs honestament, iradament, sense pensar en ninguna posteritat, com no siga la del teu poble. Potser et maten o potser se'n riguen, potser et delaten; tot aixņ son banalitats. Allņ que val és la conscičncia de no ser res sino s'és poble. I tu, greument, has escollit Després del teu silenci estricte, camines decididament, com olia la flor de taronger, com olia la matinada sempre volķem fer l'amor amb la finestra oberta boscos d'aigua rissinyols d'escuma els dies clars de les pescateries posa una llima dins un got cantava entre els llorers dessota la lluna gran de l'horta cantava com cantava el rossinyol entre els llorers com qui dibuixa sense alēar el llapis del paper m'agradaria dibuixar el teu nu des del cap fins als dits dels peus sense besar-te hi va haver un temps que col·lecionava pedres ara col·lecione aigua en cistella he estimat molt una illa ella volia ser lliure i no es volia casar alegre i graciosa com una palmera. |
Vi prenos la voĉon de popolo Vi prenos la voĉon de popolo, kaj ĝi estos la voĉ' de via popolo, kaj estos, por ĉiam, popolo, kaj vi suferos, kaj esperos, kaj iros ĉiam inter polv', vin sekvos ĉiam polv-nubo. Kaj vi estos en malsat', kaj soif', ne povos vi verki l' poemojn kaj tutnokte silentos vi dum viaj gentoj dormas do, kaj vi sola en vek', veka por ĉiuj estos vi. Oni ne vin naskis por dormad': oni vin naskis por prizorg' en l' longa nokt de l' popol' via. Vi estos la vorto viva, la vorto viva kaj amara. Ne plu ekzistos la vorto, sed homo prenanta la penon de sia popolo, kaj ĝi estas silento. Vi ne plu kalkulos la silabojn, ne plu ŝnuros la kravaton: vi estos popolo, en paŝ' inter amara polv-nubo, vivo supren kaj nacioj supren, jen enaltigita kondiĉ'. Ne ĉio estos, tamen, silenton Ĉar diros vi la vorton ĝustan, kaj en la ĝusta moment'. Vi ne diros vian vorton per vol' antologia, ĉar ĝin diros per honest', per koler', sen pens' pri iu estont', se ne estos tiu de via popolo. Vin eble mortigos aŭ eble ridos, eble denuncos; banalaĵoj estas ĉio ĉi. Valoras plej, ja la konscio esti nenio krom popolo. Kaj vi, grave, jam kun elekt'. Post via silento strikta, vi paŝas per decid', kiel odoris la flor' de oranĝ-arb' kiel odoris la tagiĝo ni ĉiam amor-emis kun fenestr' apertita arbaroj el akvo, el ŝaŭm' najtingaloj la tagoj klaraj de la fiŝejoj enmetu limedon ene de glas' kantis inter la laŭrar' sub la granda Luno de la horto kantis kiel kantis la najtingal' inter la laŭrar' kiel kiu desegnas sen skribil-lev' sur paper' estus plaĉo la desegn' de via nudig' de l' kap' ĝis la pied-fingroj sen kisi vin estis tempo kiam mi kolektis ŝtonojn nun mi kolektas akvon en korbo vi formo-don' al pan' vi surverŝas oleon krudan kun iom da sal' poste subrostetas kaj sufiĉas mi amis tre insulon ŝi volis liberi kaj edziĝi ne gaja kaj ŝerca kiel palmo. |
|
|
2017-08-21 |
||